Dachautje spelen

Het nieuws rond het Gronings studentencorps roept herinneringen op aan ‘Dachautje spelen’, zoals beschreven in mijn blog van ruim negen jaar geleden. Het begint zo:
Toen ik op mijn 19^de ging studeren in Delft, was Nederland me enigszins onbekend na vier jaar middelbare school in Parijs. Mijn vader zei: “Word lid van het corps, je moet wel even door die ontgroening heen, maar dan heb je ook wat, het is goed voor je toekomst!” Hoewel ik geen idee had wat corpora waren, wist ik wel iets van ontgroening. Bij de zeeverkenners en toen ik op mijn 16^de een maand op het zendschip Veronica werkte, had ik het nodige meegemaakt, over het algemeen leuke ervaringen trouwens. Hoe dan ook, ik fietste vanuit het ouderlijk huis in Den Haag naar de Phoenixstraat. In een souterrain onder het sociëteitsgebouw meldde ik me aan, tenminste dat probeerde ik, want ik werd gelijk enorm afgeblaft. Hoe ik me dacht in te schrijven, terwijl ik geen das droeg? Dus fietste ik terug om een stropdas te lenen en schreef me alsnog in. LEES HIER VERDER (en sla die drie puntjes maar over).